بیایید با کمی پیش زمینه شروع کنیم. چشم ما نور منعکس شده را می بیند. دوربین های روشنایی روز، دستگاه های دید در شب و چشم انسان همه و همه براساس همین اصل کار می کنند: انرژی موجود در نور مرئی به شئ برخورد می کند و منعکس میشود، یک شناساگر آن را دریافت می کند و به یک تصویر تبدیل می کند. چه در یک مردمک چشم و یا چه در یک دوربین، تشخیص دهنده های تابش باید نور کافی دریافت کنند تا بتوانند تصویری را تشکیل دهند. بدیهی است هیچ تابش آفتابی در هنگام شب وجود ندارد تا باعث ایجاد نور کافی برای روشنایی باشد، بنابراین آنها به نور تأمین شده توسط نور ستاره، مهتاب و چراغ های مصنوعی محدود می شوند که اگر نباشند فرآیند دیدن صورت نمیگیرد.
دوربین های حرارتی
ترموویژن ها یا تصویر بردارهای حرارتی با هم تفاوت دارند. در واقع ما آنها را دوربین می نامیم اما در حقیقت حسگر هستند. برای درک نحوه کارکردن این دستگاه ها، اولین کاری که باید انجام دهید فراموش کردن همه چیزهایی است که فکر کرده اید در مورد چگونگی ساختن دوربین ها می دانید.
ترموویژن ها از گرما عکس می گیرند، نه نور مرئی. گرما (که همچنین به آن مادون قرمز یا انرژی حرارتی نیز اطلاق میشود) و نور هر دو بخشی از طیف الکترومغناطیس هستند اما دوربینی که می تواند نور مرئی را تشخیص دهد، انرژی حرارتی را مشاهده نمی کند و بالعکس. البته دوربین های حرارتی فقط گرما را تشخیص نمی دهند. آنها اختلافات ناچیزی در گرما – به اندازه 0.01 درجه سانتیگراد – را تشخیص می دهند و آنها را به صورت سایه های خاکستری یا با رنگ های مختلف نمایش می دهند.
هر آنچه در زندگی روزمره با آنها روبرو می شویم انرژی حرارتی از خود تابش میکند حتی یخ. چیزی که داغ تر باشد، انرژی حرارتی بیشتری از آن ساطع می شود. این انرژی حرارتی ساطع شده “اثر گرمایی” نامیده می شود. وقتی دو شیء در کنار یکدیگر حتی امضاهای گرمای کاملاً متفاوتی دارند، بدون در نظر گرفتن شرایط روشنایی، کاملاً واضح در ترموویژن ها نشان داده می شوند.
انرژی حرارتی اجسام
انرژی حرارتی بسته به آنچه در آن زمان مشاهده می کنید، از ترکیبی از منابع مختلف حاصل می شود. بعضی چیزها مثل حیوانات خونگرم، موتورها و ماشین آلات گرمای خود را بیولوژیکی یا مکانیکی ایجاد می کنند. چیزهای دیگر مانند زمین، سنگ، آبفشان، پوشش گیاهی و … در طول روز گرمای خورشید را جذب می کنند و در طول شب تابش می کنند.
از آنجا که مواد مختلف انرژی حرارتی را با سرعت های مختلف جذب و تابش می کنند، مناطقی که فکر می کنیم دمای آن یکی باشد در واقع ترکیبی از دماهای کاملاً متفاوت است. به همین دلیل به نظر می رسد کنده ای که روزها در آب وجود دارد، دمای متفاوتی از آب نشان میدهد، به همین دلیل برای یک تصویرگر حرارتی قابل مشاهده است. ترموویژن این اختلاف دما را تشخیص داده و آنها را به جزئیات تصویر تبدیل می کند.
در حالی که همه اینها می توانند کاملاً پیچیده به نظر برسند، واقعیت این است که دوربین های حرارتی مدرن کارایی آسانی دارند. تصاویر آنها واضح و آسان و قابل فهم است، نیازی به آموزش و تفسیر ندارد. حتی اگر میخواهید کمی تلویزیون تماشا کنید، می توانید از یک دوربین حرارتی استفاده کنید!
تجهیزات دید در شب
تصاویر سبز رنگی که در فیلم ها و تلویزیون مشاهده می کنیم از عینک دید در شب (NVG) یا دستگاه های دیگری است که از همان فناوری های اصلی استفاده می کنند. NVG ها مقادیر کمی از نور مرئی را می گیرند، آن را تا حد زیادی بزرگ می کنند و آن را روی صفحه نمایش می گذارند.
دوربین های ساخته شده از فناوری NVG دارای محدودیت های مشابه با چشم غیر مسلح هستند: اگر نور به اندازه کافی در دسترس نباشد، آنها نیز نمی توانند خوب ببینند. عملکرد تصویربرداری از هر چیزی که به نور منعکس شده متکی باشد از نظر میزان و قدرت نور منعکس شده محدود میشود.
NVG و دیگر دوربین های کم نور(lowlight) درهنگام گرگ و میش کارایی بسیاری ندارند. این ساعات شبانه روز دقیقا زمانی است که مقدار روشنایی به منظور عملکرد دوربین های دید در شب و چشم ها به ترتیب زیاد و کم میباشد ولی دوربین های حرارتی تحت تأثیر مقدار نور مرئی قرار نمی گیرند، بنابراین می توانند حتی اگر در حال تماشا خورشید هنگام غروب باشید، تصاویر واضح به شما نشان می دهد. در حقیقت حتی شما می توانید یک منبع نور قوی را در ترموویژن ها هدف قرار دهید و هنوز هم تصویری کامل بدست آورید.
بیایید با کمی پیش زمینه شروع کنیم. چشم ما نور منعکس شده را می بیند. دوربین های روشنایی روز، دستگاه های دید در شب و چشم انسان همه و همه براساس همین اصل کار می کنند: انرژی موجود در نور مرئی به شئ برخورد می کند و منعکس میشود، یک شناساگر آن را دریافت می کند و به یک تصویر تبدیل می کند. چه در یک مردمک چشم و یا چه در یک دوربین، تشخیص دهنده های تابش باید نور کافی دریافت کنند تا بتوانند تصویری را تشکیل دهند. بدیهی است هیچ تابش آفتابی در هنگام شب وجود ندارد تا باعث ایجاد نور کافی برای روشنایی باشد، بنابراین آنها به نور تأمین شده توسط نور ستاره، مهتاب و چراغ های مصنوعی محدود می شوند که اگر نباشند فرآیند دیدن صورت نمیگیرد.
دوربین های روشنایی مادون قرمز I2
دوربین های روشنایی مادون قرمز (Infrared Illuminated Cameras) یک پرتو از انرژی مادون قرمز نزدیک خود را بر روی اجسام مورد نظر می تاباند به صورتی که تصویر کننده آن میتواند این واکنش را تجزیه و تحلیل کند. اما این نوع دوربین ها همچنان برای ایجاد یک تصویر به نور منعکس شده وابسته هستند، بنابراین آنها نیز محدودیت های مشابه با هر دوربین دید در شب دیگر را دارند که به انرژی منعکس شده نور بستگی دارد.
وضوح تصویر
همه دوربین های نور مرئی – دوربین های معمولی، دوربین های NVG و دوربین های I2 بر اساس شناسایی انرژی بازتاب شده نور کار می کنند. اما میزان نور منعکس شده از آنها تنها عاملی نیست که تعیین کند که آیا می توانید با این دوربین ها مشاهده کنید یا نه بلکه کنتراست تصویر نیز حائز اهمیت است. در استفاده از دوربین های حرارتی (Thermovision) اهمیتی ندارد که مقدار انرژی تابش بازگشتی چه مقدار است آنها بر اساس وجود گرما کار میکنند.
همان طور که گفته شد هر آنچه ما در زندگی روزمره عادی می بینیم، اثر گرمایی دارد. به همین دلیل شانس بسیار بهتری برای دیدن چیزی در شب با یک تصویرگر حرارتی نسبت به دوربین های معمولی، حتی دوربین دید در شب وجود دارد. در حقیقت، بسیاری اشیاء پیرامون ما، کنتراست خاص خود را ایجاد می کنند، زیرا آنها گرمای مخصوص خود را تولید می کنند. تصویر سازهای حرارتی نیز از همین پدیده استفاده میکنند. آنها فقط از گرما عکس نمی گیرند بلکه از اختلاف زمان بین انتشار گرما بین مواد مختلف استفاده میکنند. اما دستگاه های دید در شب محدودیت به نور و کنتراست کافی برای ایجاد تصاویر نیاز دارند. از طرف دیگر ترموویژن ها، ضمن ایجاد کنتراست خاص خود، در روز و شب قابلیت به کارگیری را دارند. بدون شک دوربین های حرارتی بهترین گزینه تصویربرداری 24 ساعته هستند.